Andrzej Olechowski

Andrzej Olechowski – ur. 9 września 1947 r. w Krakowie, polski polityk i ekonomista. Minister finansów w 1992 roku oraz minister spraw zagranicznych w latach 1993–1995. Kandydat na Prezydenta RP w 2000 i w 2010 roku, jeden z założycieli Platformy Obywatelskiej. Uzyskał tytuł magistra w Szkole Głównej Planowania i Statystyki (obecnie Szkoła Główna Handlowa) w Warszawie. Był kierownikiem artystycznym zespołu Trzy Korony, należącym do Krzysztofa Klenczona, dziennikarzem radiowym i prezenterem muzycznym programu III Polskiego Radia.

Według dokumentów IPN od 4 listopada 1972 roku podjął współpracę z wywiadem PRL. Był kontaktem operacyjnym o pseudonimie „Must” w V Wydziale I Departamentu, który zajmował się obszarem RFN. W czasie spełniania swoich agenturalnych zadań został „wypożyczony” II Departamentowi, czyli kontrwywiadowi. To właśnie dzięki wywiadowi rozpoczął w 1973 roku pracę w sekretariacie Konferencji Narodów Zjednoczonych ds. Handlu i Rozwoju (UNCTAD) w Genewie. Jego oficerem prowadzącym był Gromosław Czempiński, który był wtedy etatowym sekretarzem ambasady PRL w Szwajcarii.

Po powrocie do Polski w 1978 roku kierował do 1982 roku Zakładem Analiz i Prognoz w Instytucie Koniunktur i Cen Handlu Zagranicznego. W 1979 roku uzyskał stopień doktora nauk ekonomicznych. W latach 1982–1984 ponownie pracował w UNCTAD, a od 1985 do 1987 roku był pracownikiem Banku Światowego cały czas współpracując z wywiadem. Po powrocie do kraju objął funkcję dyrektora departamentu w Ministerstwie Współpracy Gospodarczej z Zagranicą. Brał udział w obradach Okrągłego Stołu po stronie rządowej w zespole ds. gospodarki i polityki społecznej.

Jego współpraca z Gromosławem Czempińskim trwała również po 1989 roku. W latach 1989–1991 pełnił funkcję pierwszego zastępcy prezesa NBP. Kiedy był wiceprezesem NBP był odpowiedzialny za selekcję ofert na kompleksową obsługę teleinformatyczną polskiego systemu bankowego. Wybrał niemiecką firmę Elektronic Data System (EDS), która otrzymała kompletną bazę danych, łącznie z zastrzeżonymi numerami klientów. Miała także dostęp do kompletnych bilingów rozmów wybranych abonentów. Baza obejmowała abonentów Przedsiębiorstwa Telefonii Komórkowej Centertel. 51 % udziałów miał w nim Skarb Państwa. Pracownicy EDS mieli też przez jakiś czas swobodny i nieograniczony dostęp do bazy danych. Klientami Centertel-u byli wyżsi rangą funkcjonariusze UOP, MON, MSW, policji, pracownicy Kancelarii Prezydenta, NIK, a także parlamentarzyści.

Od 1991 do 1992 był podsekretarzem stanu w Ministerstwie Współpracy Gospodarczej z Zagranicą. Z poparciem Lecha Wałęsy 28 lutego 1992 roku został ministrem finansów w rządzie Jana Olszewskiego. Złożył dymisję 7 maja, która została przyjęta przez Sejm 5 czerwca, tuż przed udzieleniem całemu gabinetowi wotum nieufności. Andrzej Olechowski został doradcą Europejskiego Banku Odbudowy i Rozwoju w Warszawie i doradcą ds. ekonomicznych prezydenta Lecha Wałęsy.

W 1993 roku stanął na czele tworzonego z inicjatywy prezydenta Bezpartyjnego Bloku Wspierania Reform i został kandydatem tego ugrupowania na premiera. Andrzej Olechowski został członkiem rządu Waldemara Pawlaka jako minister spraw zagranicznych, dzięki przepisom Małej Konstytucji z 1992 roku, która gwarantowała prezydentowi wpływ na obsadę tzw. resortów prezydenckich (w tym MSZ). Uczestniczył w Helsinkach w tajnych obradach Klubu Bilderberg, w których brał też wtedy udział Jacek Rostowski.

W tym czasie pełnił jednocześnie funkcję przewodniczącego rady nadzorczej Banku Handlowego. Po ujawnieniu przez ministra sprawiedliwości Włodzimierza Cimoszewicza w ramach prowadzonej przez niego akcji „czyste ręce” listy urzędników państwowych zasiadających w radach nadzorczych spółek, Andrzej Olechowski w październiku 1994 roku złożył dymisję, która nie została przyjęta. Był szefem MSZ do marca 1995 roku, kiedy zakończył działalność rząd Waldemara Pawlaka.

Zakończył współpracę z BBWR i w kwietniu 1995 roku razem z Czesławem Bieleckim współtworzył Ruch Stu. Został przewodniczącym rady politycznej tego ugrupowania, zrezygnował w 1997 roku w związku z akcesem Ruchu Stu do AWS. W wyborach parlamentarnych poparł Unię Wolności.

Na pewien czas wycofał się z polityki, by w 2000 roku wystartować w wyborach prezydenckich, w których zajął drugie miejsce przegrywając z Aleksandrem Kwaśniewskim. W 2001 roku został jednym z założycieli Platformy Obywatelskiej obok Donalda Tuska i Macieja Płażyńskiego. Andrzej Olechowski nieprzypadkowo znalazł się wśród założycieli PO. Jego dawny oficer prowadzący i dobry znajomy Gromosław Czempiński stwierdził w rozmowie z Dorotą Gawryluk na antenie Polsat News w 2009 roku:

No, dość duży miałem w tym udział, w tym, że powstała Platforma… Mogę powiedzieć, że odbyłem wtedy olbrzymią liczbę rozmów, a przede wszystkim musiałem przekonać Olechowskiego i Piskorskiego do pewnej koncepcji, którą wtedy świetnie realizowali. (…) Odbyłem ogromną ilość rozmów w tym zakresie z ludźmi i wtedy, to znaczy z członkami Unii Wolności, (…) Z Tuskiem także rozmawiałem, to był ten jeden z trzech. Jeszcze Płażyński, też trzeba pamiętać…

Z ramienia PO brał udział w wyborach na prezydenta Warszawy w 2003 roku, w których zajął trzecie miejsce. W 2004 roku został przewodniczącym rady programowej PO. W 2004 roku PO zorganizowała akcję „Powiedz 4 razy TAK dla Polski”, w ramach której zbierano podpisy pod projektem referendum w sprawie zmian w konstytucji. Dotyczyły one czterech kwestii: zmniejszenia liczby posłów o połowę, likwidacji Senatu, zniesienie immunitetu parlamentarnego i wprowadzenia JOW.

W ciągu kilku miesięcy zebrano ponad 700 tys. podpisów. W 2007 roku, gdy PO doszła do władzy podpisy te wysłano do zniszczenia. W 2015 roku Andrzej Olechowski przyznał, że cała akcja „to były ćwiczenia”. Wyjaśnił, że inicjatywa była skierowana głównie „do aktywistów partyjnych, żeby się nie kisili w domach, tylko wyszli na miasto i coś robili”.

andrzej-olechowski

W 2009 roku Andrzej Olechowski wystąpił z PO i został przewodniczącym rady programowej Stronnictwa Demokratycznego, nie przystępując jednak formalnie do tej partii. Startował w 2010 roku w wyborach prezydenckich jako kandydat niezależny. W programie telewizyjnym „Fakty po faktach” w TVN, Andrzej Olechowski powiedział o Bronisławie Komorowskim, który był w tych wyborach kandydatem PO na prezydenta:

Kandydat Platformy Obywatelskiej nie ma kwalifikacji, żeby objąć urząd prezydenta państwa. Są rzeczy, których nie mogę powiedzieć, bo cały czas obowiązuje mnie tajemnica państwowa. Ale my wiemy niestety o nim rzeczy różne.

Mimo tego, że wiedział o Bronisławie Komorowskim „rzeczy różne”, w drugiej turze wyborów poparł jego kandydaturę. Natomiast w 2011 roku, przed wyborami parlamentarnymi powiedział intrygujące słowa na temat Platformy Obywatelskiej:

PO działa na szkodę Polski i dlatego należy głosować na Platformę! Zaniedbania widać na każdym kroku, ale i tak dziękuję Bogu, że rządzi PO, a nie PiS.

Wydaje się, że jako człowiek służb Andrzej Olechowski posiada szeroką wiedzę na temat partii rządzącej Polską przez osiem lat.

Andrzej Olechowski obejmował liczne stanowiska w radach nadzorczych spółek Skarbu Państwa i firmach prywatnych. Był udziałowcem Banku Inicjatyw Gospodarczych, powstałego z inicjatywy władz komunistycznych PRL. Wśród zyskownych operacji w pierwszym okresie istnienia banku wymienić można otwarcie w nim rachunku przez FOZZ. Zasiadał też we władzach instytucji społecznych, zwłaszcza w Fundacji im. Stefana Batorego, założonej przez George’a Sorosa, jednego z najbardziej znanych spekulantów walutowych. George Soros to człowiek Rockefellera który przy współudziale Leszka Balcerowicza doprowadził do zniszczenia polskiego przemysłu i przygotowania do kolonizacji Polski.

W 2015 roku Andrzej Olechowski wspólnie z Leszkiem Balcerowiczem i Władysławem Frasyniukiem wspierał Ryszarda Petru w zakładaniu Stowarzyszenia NowoczesnaPL, które przekształciło się w ugrupowanie startujące w wyborach parlamentarnych.

Related Posts